Kliniese Proewe

Daar is geen nuwe indurasies in die NIF-groep waargeneem in vergelyking met die IP-groep nie. (P=0.0150) Gebreekte naalde is in die IP-groep waargeneem, geen risiko in die NIF-groep nie. Die aangepaste gemiddelde vermindering vanaf die basislyn van HbA1c van 0.55% na week 16 in die NFI-groep was nie-inferieur en statisties superieur in vergelyking met dié van 0.26% in die IP-groep. Toediening van insulien deur NIF kan 'n beter veiligheidsprofiel bied as deur IP-inspuitings, deur velskrape, indurasies, pyn te verminder en geen risiko vir gebreekte naalde te hê nie.

Inleiding:

Die persentasie pasiënte met tipe 2-diabetes wat insulien gebruik, is steeds baie laag en word dikwels relatief laat begin. Daar is gevind dat baie faktore die vertraging in insuliengebruik beïnvloed, insluitend vrees vir naalde, sielkundige afwykings tydens insulieninspuitings en die ongerief van insulieninspuitings, wat alles belangrike redes was vir pasiënte wat weier om insulienbehandeling te begin. Daarbenewens kan inspuitingskomplikasies soos verharding wat veroorsaak word deur langtermyn naaldhergebruik ook die doeltreffendheid van insulienbehandeling beïnvloed by pasiënte wat reeds insulien gebruik het.

Die naaldvrye insulieninspuiter is ontwerp vir diabetiese pasiënte wat inspuitings vrees of huiwerig is om insulienterapie te begin wanneer dit duidelik aangedui word. Hierdie studie het ten doel gehad om pasiënttevredenheid en nakoming van 'n naaldvrye insulieninspuiter teenoor konvensionele insulienpeninspuitings te evalueer by pasiënte met T2DM wat vir 16 weke behandel is.

Metodes:

'n Totaal van 427 pasiënte met T2DM is ingeskryf in 'n multisentrum, prospektiewe, gerandomiseerde, oop-etiket studie, en is 1:1 gerandomiseer om basale insulien of voorafgemengde insulien via 'n naaldvrye inspuiter of via konvensionele insulienpen inspuitings te ontvang.

Resultaat:

In die 412 pasiënte wat die studie voltooi het, was die gemiddelde SF-36-vraelystellings beduidend verhoog in beide die naaldvrye inspuiter- en konvensionele insulienpengroepe, met geen beduidende verskil tussen die groepe in nakoming nie. Proefpersone in die naaldvrye inspuitergroep het egter beduidend hoër behandelingstevredenheidtellings getoon as dié in die konvensionele insulienpengroep na 16 weke se behandeling.

Opsomming:

Daar is geen beduidende verskil tussen die insulienpen- en naaldvrye inspuitgroepe ten opsigte van hierdie resultaat van SF-36 nie.

Naaldvrye inspuiting van insulien lei tot hoër pasiënttevredenheid en verbeterde behandelingsnakoming.

Gevolgtrekking:

Die naaldvrye inspuiter het die lewensgehalte van T2DM-pasiënte verbeter en hul tevredenheid met insulienbehandeling aansienlik verhoog in vergelyking met konvensionele insulienpeninspuitings.